جوزپه برگومی اسطوره‌ی نراتزوری‌ها با حضور در استودیو شبکه‌ی اینتر از تجربیات ۲۰ ساله اش در باشگاه اینتر و تیم ملی ایتالیا گفت.به نقل از سایت رسمی باشگاه مصاحبه‌ی کامل را با هم میخوانیم:

“بیست سال حضور در اینتر و بازی برای تیم ملی کشورم قبل از تبدیل شدن به یک مربی در آکادمی باشگاه و تبدیل به یک مفسر در تلویزیون باعث شده از هر چیزی مقداری تجربه در طول دوران حرفه ای خود کسب کنم.اولین بازی ام را با لباس اینتر مقابل یوونتوس در کوپا ایتالیا را بخوبی به یاد می‌آورم. اگرچه مسابقات با رئال مادرید در اوایل زندگی حرفه ای من بیشتر برجسته هستند ؛ از نیمه نهایی جام باشگاههای اروپا(فصل۸۰-۸۱) تا نیمه نهایی جام یوفا(فصل ۸۵-۸۶). درسال ۱۹۸۲ من به اندازه‌ی کافی خوش شانس بودم که توانستم فینال جام جهانی را بازی کنم.(ایتالیا سه بر یک آلمان را شکست داد).هنگامی که شما جام جهانی را در سن ۱۸ سالگی بدست می‌آورید بالاترین دستاورد دوران حرفه ای تان را کسب کرده اید.زمانی که کارم را با اینتر آغاز کردم فقط یک بازیکن خارجی در تیم وجود داشت تا اینکه در سالهای بعد ستارگان آلمانی ظهور کردند و بازیکنان خارجی ترکیب ما بیشتر شد.در آن دوران بهترین بازیکنان دنیا در ایتالیا بازی میکردند.اودینزه زیکو را داشت و مارادونا در ناپولی بود. هر یکشنبه ما مجبور بودیم با بازیکنانی مثل مارکو فان باستن ، رود گولیت ، جانلوکا ویالی و روبرتو مانچینی مواجه شویم.در بین بازیکنان آکادمی ابتدا من وارد تیم اصلی شدم ، سپس والتر زنگا وارد شد. ریکاردو فری نیز به دلیل مصدومیت بازویش ، دیرتر از ما دو نفر به تیم بزرگسالان ملحق شد.از آن موقع تا زمان حال ، آکادمی اینتر همواره بازیکنان خوبی را پرورش داده است.بازیکنانی که از تیم جوانان می‌آیند معمولا به یک الگو برای دیگر هم تیمی هایشان در آکادمی تبدیل میشوند.ترکیبی که در فصل ۸۸-۸۹ اسکودتو را فتح کرده بود میتوانست در فصل بعدی پیروزی‌های بیشتری کسب کند ولی موفق نشد زیرا مسابقات واقعا دشوار بود.ما توسط مالمو در جام باشگاههای اروپا در فصل ۸۹-۹۰ حذف شدیم.پیروزی در آن مسابقه میتوانست اعتماد بنفس بیشتری برای ادامه‌ی راه به ما بدهد.شاید ما باید در آن فصل یک عنوان دیگر کسب میکردیم اما رقابت‌ها در سطح بالایی قرار داشت.(اینتر در آن فصل پس از ناپولی و میلان در لیگ سوم شد).در پایان آن فصل جام جهانی ۹۰ در ایتالیا برگزار گردید، خاطره ای که به دلیل قهرمان نشدن در کشورم من را تا همین امروز عذاب میدهد.من در آن تورنمنت کاپیتان تیم ملی کشورم بودم و آن جام جهانی سومین جام جهانی من پس از مسابقات ۸۲ و ۸۶ بود.رونالدو برزیلی در فصل ۹۷-۹۸ فصلی باورنکردنی و فوق العاده را بخصوص در جام یوفا پشت سر گذاشت.من نیمه نهایی در روسیه مقابل اسپارتاک مسکو را به یاد می‌آورم جایی که زمین پوشیده از برف بود اما او بازیکنان مقابلش را بدون هیچ دردسری دریبل میکرد.با حضور دیگو سیمئونه ، رونالدو و فرانچسکو موریرو تیم بسیار قوی ای داشتیم.مقایسه‌ی جیوانی تراپاتونی و جیجی سیمونی ؟ تراپاتونی در ایجاد روحیه‌ی تیمیِ قوی استاد بود.همچنین او میتوانست بهترینهای هر بازیکن را کشف کند. من فصلی فوق العاده را زیر نظر سیمونی طی کردم .هر دو مربی با تعدادی از بهترین بازیکنان خارجی ای که من با آنها بازی کرده بودم کار کردند؛ مانند رونالدو و لوتار متئوس.آخرین فصل من؟ سال ۹۹ فکر نمیکردم که آخرین فصلم را قرار است بازی کنم.من فکر میکردم بازی برای اینتر را ادامه میدهم.پس از ترک اینتر تصمیم گرفتم به باشگاه دیگری ملحق نشوم.این سرنوشت من بود که اینتر تنها باشگاه من باشد.سپس بعد از پایان دوران بازی به سراغ مربیگری رفته و مدرکم را نیز گرفتم و برای مدتی نیز مربیگری در آکادمی باشگاه را تجربه کردم.حتی چند پیشنهاد نیز به دستم رسید که من نمیخواستم هیچ یک از آنها را قبول کنم.شکسته شدن رکوردم توسط خاویر زانتی؟ خاویر بازیکن و شخصیتی بزرگ بود.او سالهایی را بدون کسب جام تحمل کرد . با یک لیگ ۲۰ تیمی و انجام دادن حداقل ۶ بازی در مراحل گروهی مسابقات اروپایی من فهمیدم که او احتمال دارد رکورد من را بشکند.از ۷۵۶ مرتبه ای که با لباس اینتر به میدان رفتم دو مسابقه برایم خاص بوده که دوست دارم دوباره آن را بازی کنم ؛ یکی پیروزی ۴ بر صفر مقابل یوونتوس در سال ۱۹۸۴ و دیگری بازی برگشت جام یوفا مقابل بایرن مونیخ در سال ۱۹۸۸٫(در آن فصل اینتر بازی رفت در آلمان را دو بر صفر برد اما در بازی برگشت در میلانو سه بر یک شکست خورد.)”