به جای داشتن کهکشان‌های منفرد که در فضا گسترده شده باشند، ما دیوارهای بزرگی حاوی هزاران کهکشان داریم که مانند رشته هایی در هم گره خورده اند. این ساختارها به طرز غیرقابل باوری بزرگ هستند، در فضایی به اندازه صدها میلیون سال نوری، هزاران کهکشان وجود دارد. اما این شکاف، حفره یا خلاء‌های میان خوشه‌ها می‌تواند حتی بزرگتر از اینها باشند.

ستاره شناسان اولین بار در دهه ۱۹۷۰ به فکر وجود خلاء‌های کیهانی افتادند، هنگامی که اولین نقشه برداری‌ها از جهان صورت گرفت. با اندازه گیری و استفاده از تکنیک انتقال به سرخ نور کهکشان‌ها (Redshift _ پدیده ای که در آن نور گسیل شده ازاجرام در حال دور شدن از ما به سمت طول موج قرمز می‌گراید) و تعیین سرعت دور شدن آنها از ما، ستاره شناسان پی بردند که توزیع کهکشان‌ها یکنواخت نیست.

برخی کهکشان‌ها نسبتا نزدیک بودند، ولی به یکباره تا فاصله بسیار زیادی انگار که شکافی در کار باشد، کهکشانی وجود نداشت، و بعد از این فضاهای خالی، خوشه ای از کهکشان‌ها در کنار یکدیگر یافت می‌شد. به تعبیری ساده‌تر کهکشان‌ها به صورت گروهی و خوشه ای توزیع شده اند نه به صورت مخلوطی یکنواخت از مواد. در طول چند دهه گذشته ستاره شناسان مدل‌های سه بعدی پیچیده ای در مقیاس هایی عظیم از نقشه جهان تهیه کرده اند. نسخه ۲۰۰۹ از نقشه‌برداری آسمانی دیجیتال اسلون(SDSS) دقیق‌ترین نقشه ای است که تاکنون ارائه شده است. بزرگترین خلاء که در حال حاضر شناسایی شده «حفره غول» است (در اصل بزرگترین حفره ای است که من میدانم) که در حدود ۱٫۵ میلیارد سال نوری از ما فاصله دارد و قطر آن بین ۱ تا ۱٫۳ میلیارد سال نوری است.

اگر بخواهیم منصفانه برخورد کنیم، این مناطق در واقع کاملا هم خالی نیستند. آنها فقط تراکم کمتری نسبت به مناطق کهکشانی دارند. تراکم آنها کمتر از یک دهم متوسط تراکم کل جهان است و به این معنی است که هنوز هم مقادیری گاز و گرد و غبار و همچنین ماده تاریک، ستاره و کهکشان در میان این حفره‌ها موجود است. حتی حفره‌ی غول ۱۷ خوشه کهکشانی در درون خود دارد...